miércoles, 2 de diciembre de 2009

BURTON Y LA HORMONA

Hoy, mientras tendía una lavadora de ropa, se coló en casa "Burton", el pequeño gato de mis vecinos. (En realidad no tengo claro si es suyo, pues nadie me lo ha dicho, y es por una apreciación. De la misma manera que mis vecinos pueden pensar que es mio.) El caso es que, cuando me fuí a sentar en el sofá, lo descubrí en la cocina. Pensé "no debí darle leche. Ahora lo tendré siempre en casa". Pero en lugar de echarlo, me lo llevé al sofá y me puse a ver la tele, con el gato en mi regazo. Entonces empecé a pensar de nuevo.



CHUSCARTES: A ver si me estaré enamorando del gato...

BURTON: Es algo más fuerte.
CHUS: ¿Qué es más fuerte?

BURTON: Los impulsos. ¿Tú sabías que el amor es un asunto de reacciones químicas? Hay una hormona o neurotransmisor que segrega una sustancia que se llama feniletilamina...

CHUS: ¿Felina qué?

BURTON: feniletilamina. Y cuando una persona se enamora de otra, lo que hace ésta es que aquella active esa hormona. Y eso es lo que te pasa a ti conmigo. Es decir, yo activo tu feniletilamina.

CHUS: Tú estás chalao, gato de las narices. Con tanta teoría dudo que me hagas segregar nada.

BURTON: Lo que yo te digo, lo hago con base científica. Hay gente que han hecho un estudio concienzudo de la materia.
CHUS: Eso debe ser más simple. Uno siente amor o no lo siente. Punto.

BURTON: O sea que, ¿lo has sentido? O ¿es que lo estás sientiendo ahora?No se puede ir por la vida así, afirmando algo tan taxativamente sobre el amor. Si lo haces, es porque seguro que sientes algo igual que yo.

CHUS: Yo no tengo porque andar sintiendo nada así por un gato. Además, todo el mundo sabe que el amor no se aprende en los libros. Y ahora sal de mi casa. No quiero perder más mi tiempo con alguien como tú.

Al final, Burton ha salido de casa y yo me he ido a dormir pensando que, tal vez, las hormonas corren innecesariamente por la cabeza.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Ho sabia! Ho sabia! Me n'hauràs de fer padrina, al cap i a la fi en Burton pertany al meu imaginari!...D'això d'enamorar-te'n... tu rius, però ves a saber si en Burton no s'ha enamorat de tu, als animals ja els passa això, et recordes den Firmin?... Em permeto recomanar al teu blog la lectura d'aquest llibre, es diu així Firmin i va d'un ratolí. És una petita joia!... a nen Burton li encantaria...

Cenicienta dijo...

Burton Cetrizina Ebasteina, batiat! i com ja té padrina jo faré de tieta...hem de fer un sopar de presentació a la família chuscartiana...

Dorothy dijo...

Per experiència pròpia crec que tu penses que tries un animal de companyia quan en realitat és ell el que decideix que se'n va amb tu. I crec que en Burton ja ha decidit... Jo també vaig gaudir amb 'Firmin', aquest ratolí és una joia!

chuscartes dijo...

eI, ATUREU, QUE EL GAT NO HA TORNAT PER CASA DES DE FA UNS DIES. m'ha oblidat. snif

Cruz dijo...

hola! vengo para quedarme si me dejas, jeje. me gusta la foto y el gato y la historia de amor que cuentas que creo que hay futuro,jeje. bsos.

chuscartes dijo...

Bien venida Cruz. Puedes pasar y ver lo que se cuece en mi cocina. Gracias por tu visita. Un abrazo.